Victories At Sea - Everybody's Lost And All I Want Is To Leave (3.5/5)
‘Victories At Sea’ (zeker niet te verwarren met ‘Victory At Sea’ uit Boston), is een band uit het Britse Birmingham met een uitgesproken sound die (zoals ze zelf beweren) een gebalanceerde combo is tussen weerkaatsende gitaren en elektronische haakjes. Ze hebben net hun tweede plaat uit: ‘Everybody’s Lost And All I Want Is To Leave’, het vervolg op hun debuutplaat ‘Everything Forever’. De titel van hun nieuwste album is, net als de Brexit-onderhandelingen, veel te aanslepend. Gelukkig is de inhoud er van veel aangenamer en stoppen daar zowat alle gelijkenissen.
Wanneer je de plaat beluistert, waan je je in een zweverige droom, een reis van melancholische gevoelens tot gelukzalige geruststelling. Deze droom start met ‘When The Dark’ (toepasselijk), een dromerig en tegelijk krachtig nummer dat iets weg heeft van een verfijnde Feeder en zeker en vast niks te maken heeft met sodomie. Voor wie deze band nog onbekend terrein is, zal na het horen van dit meesterwerkje al snel verslaafd zijn. De eerste single ‘Quiet House’, die al sinds vorig jaar op Spotify te beluisteren was doet dan eerder denken aan een instumentaal Editors-nummer in combinatie met de eigenwijze stem van de zanger.
Het nummer ‘Breath Slowly’ zou dan weer van de hand van Matt Berninger (The National) kunnen zijn en zal je niet enkel helpen met gecontroleerd ademhalen, maar ook je hoofd laten bobben in de juiste ritmische beweging. Ik moet zeker extra lof geven aan dit lied, de centrale parel van deze Dior-ketting. Met hun tweede single ‘Ice Data Centre’ laten ze dan jammer genoeg enkele steken vallen. Deze song is voor mij eerder een plaatvuller die snel verveelt en een wat ordinaire indruk achterlaat. Je kan het niet barslecht noemen, maar dit nummer staat met zijn verstoorde balans toch wat in de schaduw van zijn voorgangers. De plaat komt pas terug op dreef met het nummer ‘Exit’, waarin een consistent tokkelde gitaar de droom begeleid naar het epos der epossen!
De plaat sluit af met ‘In My Head’ waarin een robuuste, maar geruststellende piano de geraspte zang begeleid naar een zacht afscheid.
Wat ben ik blij dat dit pareltje nog door de barsten van de Brexit-deal is gekropen. Ik sta ervan versteld zo’n veelzijdige, eigenzinnige sound te horen, tot je even wat research doet en beseft hoe groot en divers de music-scene van Birmingham is. Dan is het enkel nog logica. Mijn buikgevoel zegt, naast het feit dat ik honger begin te krijgen, dat we deze band meer en meer zullen horen aan deze kant “of the pond”. Wees dan liever de wind voor. Zo kan je op een hautaine manier zeggen dat je al fan was van voor ze mainstream waren! You twat!
This is The Odd Man saying: John Michael “Ozzy” Osbourne is ook afkomstig van Birmingham.
Maar dat is hij vast wel vergeten.