KING BUFFALO – Acheron

Deze hard werkende band uit New-York had het voornemen om in 2021 drie albums uit te brengen. Dat is niet gelukt. Door de pandemie kon het persen niet tijdig plaats vinden. Maar in december 2021 kregen we toch nog de geboorte van ‘Acheron’. KB’s tweede worp in 2021. Na het fantastische ‘The Burden of Restlessness’ leek het mij een moeilijke opdracht dit kwalitatief te overtreffen of minstens een gelijkwaardig album uit te brengen. Maar kijk: King Buffalo slaagt er opnieuw in om uw aandacht vast te houden en u mee te slepen in hun verhaal. ‘Acheron’ heeft vier songs. King Buffalo’s ingrediënten kennen we. Hun stijl is zo herkenbaar geworden. Maar toch weten ze ons telkens te verrassen. Opener ‘Acheron’ start rustig én met een typische Sean McVay-zanglijn. Opbouwend naar een exploderende riff die vervolgens overgaat in een sterk ritme. Een perfecte achtergrond voor het herhalend synthesizermelodietje. De drums zetten ‘Zephyr’ in. Een cleane gitaar met delay komt opzetten. Sean zingt in zijn gebruikelijke stijl. De song heeft een iets sneller ritme dat overgaat in tegenritme. De twin-gitaren zijn ook terug. Hier horen we een gitaarsolo op snelheid die we niet eerder hoorden op een KB plaat. Een apart drumritme start ‘Shadows’. De looperpedal wordt ingedrukt en de delay opgedreven. Een laag stemgeluid zweeft over het gitaarritme. Het komt al snel tot een heftige distortiongitaar om vervolgens opnieuw de zanglijn de bovenhand te geven. De synthesizer komt de gitaar aankondigen. Gitaargeweld waarbij drummer Scott Donaldson ferm tekeer gaat. Bassist Dan Reynolds laat hier horen dat hij véél meer is dan een onderdeel van de ritmesectie. Een sirene luidt het laatste nummer in. ‘Cerberus’ kon zo op het album ‘ The Burden…’ gestaan hebben. Precies hetzelfde gitaargeluid en productie. Hevig agressief gitaarwerk en zeer strak. Sean weet precies hoe zijn simpel klinkend gitaarmelodietje kracht bij te zetten. Ja, de twin-gitaren doen het.

Acheron geeft ons afgerond veertig minuten muziek. King Buffalo verveelt nooit. Live zijn ze top. Met wat vertraging komt er binnenkort alweer een album aan. We kunnen niet wachten.

Guido Grymonprez.

THE RG’s – Your Head On A Stick

Jaren terug zag ik dit trio een soort ‘try-out’ gig uitvoeren op een zonnige namiddag tijdens het familiefestival Textival te Kortrijk. Het werd al snel duidelijk dat deze band potentieel had. Hun mix van stoner grungy noise-rock werd gesmaakt. Hun half uurtje volstond om het publiek in te pakken. Iedereen was het er over eens: hier horen we meer van. En kijk, na een demo (2013), full albums The RG’s  (2015) en The Cricket Sound (2018) brengen Jens Vanhee (bas), Wouter Vandaele (gitaar/zang) en Stijn Decoene (drums)  ‘Your Head On A Stick’ uit.

Met de intro ‘Death In Paradise’ en de afsluiter ‘Dip’ (dat vermoedelijk op een maandagmorgen is opgenomen) meegerekend telt dit album 11 songs.

‘Divided’ start met een logge bas op een traag roffelend ritme. De distortiongitaar valt in met een powerchordriff . Het eenvoudige refrein blijft hangen. De tekst gaat over de vaststelling van het gedrag van de kiezer bij politieke verkiezingen.

‘Low Sky’ gaat een stuk sneller. Er wordt afgetrapt met heftige afterpunk . Bij het refrein wordt het gaspedaal gelost om dan headbanged verder te gaan. Zo gaat de song verder van de ene snelheidsmodus in de andere.

‘Miss Parker’ heeft het moeilijk in deze wereld. Ze leeft op haar eentje. Stevige gitaarsong.  

In ‘Loud Love’ wordt heftig tekeer gegaan. Er wordt uitgeschreeuwd dat je geen meeloper moet zijn of worden in deze maatschappij.

‘Slave Patrol’ is een noisesong met grungestempel. ‘Hyperplastic’ heeft een mooie zangmelodie. Een verademing maar het refrein is alweer een uitbarsting. Ja, alcohol doet wat met een mens. De song ‘Head On A Stick’ heeft dan wél een verademing . Een terugkerend melodieus tussenstuk met meerstemmige zang. ‘Bubblelife’ is een alternatieve rocksong met punkinvloeden en heeft vele ritmeveranderingen.

The RG’s slaan de richting in van de alternatieve noise met punkinvloeden op enkele uitzonderingen na. Soms hebben de nummers iets teveel aan variëteit en zijn daardoor moeilijk te volgen.  De veranderende ritmesnelheden zijn hierbij niet echt een pluspunt.  De zang is meestal schanderend en heeft niet de melodielijn die blijft hangen.  ‘Hyperplastic’ is hier een uitzondering in tegenstelling tot het refrein. De teksten zijn meestal een aanklacht en to the point . Benieuwd hoe dit live zal overkomen.

Guido Grymonprez.

ERNST – Sad Seasons: Winter

Herfst hebben we gehad. Hier komt Winter. De wind huilt. Je voelt de kou op uw huid. Een akoestische gitaar brengt wat warmte. Die warmte neemt toe wanneer zangeres Debby Termonia het heft in handen neemt. Wat een stem. En met welk gemak zij die gebruikt. Enfin, zo komt het over. De uithalen van de hoge en lage tonen vormen geen enkel probleem. De koude neemt weer toe wanneer de koorzang het overneemt in ‘What Would I Give’. Precies of je naast een Russisch koor staat, voeten in de sneeuw. In ‘Eternity’ hoor je hoe getalenteerd Debby is. Het is ongelooflijk hoe zij speelt met de toonladders en hoe hoog haar bereik is. Aan de backings is ook serieus gewerkt. ‘The Winter of Discontent’ heeft een rustige bluesy start. De song groeit, wordt heviger en heeft een mooie climax. De sfeer wordt iets vrolijker bij ‘Bygone Snow’ .

Verrassend: de afsluiter is een cover. ‘California Dreamin’’ (The Mamas & The Papas). De leadzang wordt enkel ondersteund door gitaarwerk,  backing én wat gefluit. Zeer mooi gebracht.

ERNST heeft op nieuw topwerk afgeleverd. Uiteraard gaat zangeres Debby Termonia met de bloemen lopen maar laten we niet vergeten hoe goed de begeleidingsband en de man achter de knoppen zijn. Gewoonweg vakwerk. Laat die Lente maar komen.

Guido Grymonprez.

Laura Cox

03/12/21, La Boite a Musiques - Wattrelos

De Parijse gitariste/ singer-songwriter Laura Cox heeft slechts twee albums uit, maar heeft al een grote status, in Frankrijk [ze speelde o.a. zelfs ook een (prima) live-stream concert voor het fameuze Hellfest (https://youtu.be/FJcSFYlp1Rs ). Maar ook buiten haar thuisland, vooral onder de blues- en  classic rock liefhebbers, heeft ze al behoorlijk haar naam gemaakt; haar stijl zou zeker liefhebbers van (naast de reeds genoemde genres) power-hardrock en southern rock ook sterk moeten aanspreken. Dié invloeden zijn ook zeker voldoende aanwezig!

We zagen een uitstekende Laura Cox aan het werk in Wattrelos(Frankrijk), net aan de grens met België [naast Moeskroen], gesteund door een even schitterende en strakke begeleidingsband. Het was haar tweede bezoek (2018) aan la Boite A Musiques,  waar ze op een heel erg warme ontvangst kon rekenen van het (vooral) lokale publiek, en zoals gewoonlijk in BAM : een kenner publiek!. Er werd zowel geput uit Hard Blues Shot (2017), als uit haar tweede en meest recente album, Burning Bright (2019) en één cover. Een mooie lange setlist werd echt heel strak afgewerkt; liefhebbers van prima zang, mooi gitaarwerk, zelfs ook slide-gitaar, (en de hierboven genoemde genres) die haar nog niet kennen, kan ik zeker aanraden haar twee (prima) albums eens te checken. En live wordt het minstens even goed gebracht. Laura is een prima frontvrouw met talent, zowel op gitaar als zang,  maar ook heel veel charisma!

We kregen als toemaatje een welverdiend bisnummer; kort ervoor kregen we ook al, als afwisseling, een erg mooie, niet té lange drumsolo, die echt elk moment de aandacht van het publiek kon vasthouden en de toeschouwers prima deed participeren. Moeilijk om uitschieters van het concert op te noemen, elk nummer was prima; Good Ol' days uit het debuut viel op omdat het haar langste nummer is. Besluit : dikke vette aanrader, Albums : idem! 

Helaas voor Laura Cox werd haar concert, 's anderendaags in Spirit of 66 in Verviers, om de welbekende redenen geannuleerd, en zo moest ze haar 2-daagse mini-tournee inkorten tot slechts 1 concert.

Als we de venue betraden, waren we net op tijd voor de lokale opener Fat Bottomed Boys; ze deden ons (wat) aan Queen denken; prachtige outfits en blitse gadgets trokken onze aandacht, met wat mij betreft een goede gitarist in hun rangen. Het ontbrak me vooral aan charisma en uitstraling op het podium; als daaraan gewerkt wordt, en tevens wat aan de zang [extra coaching], wil ik ze zeker terugzien!

https://allmylinks.com/janvervaeke1

https://www.lauracoxband.com/

https://fatbottomedboys.fr/

ORGA :

MUZIVOX  https://www.muzivox.com/ 

BAM : Boite A Musiques : https://www.facebook.com/Boite-A-Musiques-Wattrelos-1035303469820160

Ville de Wattrelos : https://www.ville-wattrelos.fr/

Pics / Rev: Jan Vervaeke

KILLTHELOGO – Reset

We herinneren ons nog zeer goed de hardcoreband .Calibre. Hun live prestaties waren vol energie en explosief. Bijna twintig jaar later vormen zanger Daniël Mies en gitarist Niko Poortmans de band “KILLTHELOGO”. Tevens de titel van het enige album dat .Calibre in 2002 uitbracht. Bijgestaan door Sven Leyemberg (gitaar), Herwig Scheck (bas) en Jonas Sanders (drums) laten ze de schijf ‘Reset’ op ons los. De plaat telt elf songs. De stevige groove is nog steeds aanwezig maar de zanglijnen verschillen en dat is goed. Dat maakt de songs sterker qua structuur en agressief én melodieus tegelijk.  De songteksten zijn niet bepaald vriendelijk voor de leiders en bewindvoerders van deze wereld. Ook de multinationals moeten er aan geloven. De song “Boutique Pharma” zal menig apotheker de wenkbrauwen doen fronsen. Muzikaal neemt deze song een rustige start en heeft wisselende ritmes. “Taxes” hoeft geen uitleg wat lyrics betreft. Hier komt de hardcore boven drijven. Ondertussen zijn de songs ‘But More Sh!t’, ‘Riot As One’ en ‘The Warehouse Moguls’ op YouTube verschenen. Bij ‘Buy More Sh!t’ is de zanglijn totaal verschillend aan de muziek. Schanderend zonder melodie.

Verrassend is ‘The Deep State’. Hier krijgen we een andere Daniël te horen. Mooie zangpartij. ‘In The Factory’ is ook apart. Een opbouwende song waarbij van start tot einde niet wordt afgeweken van de basismelodie. (“What happend to he factory?)

‘Iconoclast’ is alweer mooi melodieus gezongen met ferme uitbarstingen.

KILLTHELOGO heeft een sterke plaat uitgebracht. De teksten gaan over de falende politiek en maatschappelijke thema’s. De songs hebben een stevige groove en de productie is super. De band stond reeds op Werchter. Hopelijk zien we KILLTHELOGO in 2022 op het podium.

Guido Grymonprez.

The Sore Losers + DeWolff

De Kreun, Kortrijk - 26/11/2022

Pics: Stefaan Desfossez