Rawdriguez – Asylum Of The Arcane

Het gebeurt geregeld dat muzikanten actief in verschillende bands zich vinden in een ander muzikaal project of verhaal.

Sommige verhalen zijn echt boeiend en je hoopt stiekem dat er geen einde aan komt.

Hier is er zo eentje.

RAWDRIGUEZ. Deze vier heren uit ons land hebben iets gemeen: harde rauwe rockmetal.

Even voorstellen: lead zang: Gunther Uytterhoeven (ex-Damn Your Idols), John Pollentier (huidig gitarist Cowboys & Aliens), Stefaan Bonte (huidig bassist Locus Control) en drummer Christophe Depree (gitarist After All en Channel Zero).

Hun eerste worp ‘Asylum Of The Arcane’ telt tien songs en na een volledige luisterbeurt krijgt men de indruk dat deze schijf uit twee delen bestaat. Dat komt doordat vanaf het zesde nummer de leadzang anders wordt ingevuld.  Er wordt meer afgewisseld met de lage en hoge tonen.

Maar we beginnen met de opener en titeltrack ‘Asylum Of The Arcane’. Een gedreven song in een up-tempo ritme met een stevige sound. Er wordt sterk gezongen. Het ritme halveert in het refrein. ‘Slaves In The Gallery’ heeft een groovy start. We horen tweestemmige zangpartijen en een twin-gitaargeluid. Stevig voetwerk door drummer Christophe.

Een strakke en krachtige song dat ingetogen start is ‘Monkey On My Back’. Strak tempo vinden we bij  ‘Bend Over Backwards’. Deze song vraagt veel aandacht bij de luisteraar. Dit nummer zit ‘volgepropt’ met zang.  Een beetje van het goeie te veel als je het mij vraagt.

De dubbele basdrum is volop aanwezig in ‘Tap Into The Power’. Een song met een sterke gitaarriff en een licht meezinggehalte. Met ‘The Only Way’ krijgen we een soort up-tempo heavy boogie voorgeschoteld. Nice!

‘Stray From The Path’ is snel en heavy. De leadzang zweeft als het ware over de heavy achtergrond. Deze song is een eerste hoogtepunt. Een tweede volgt onmiddellijk: ‘The World Is Lost’. Wàt een groovy gitaarriff en prachtige zang heeft deze track.

‘Go Through The motions’ is over het algemeen een mid-tempo song. Er is mooie samenzang en de dubbele basdrum legt accenten. De schijf eindigt met ‘Night With The Devil’ . Een gedreven nummer met een wondermooie eerste minuut. Een stuk muziek om duimen en vingers af te likken. Daarna een lekkere drive met mokerslagen.  Een waardige afsluiter van een zeer sterk debuut.

De tien songs hebben een gemiddelde duur van vier minuten en er werd plaats gemaakt voor korte maar in your face gitaarsolootjes.

Rawdriguez heeft een debuut afgeleverd om ‘U’ tegen te zeggen. Hopelijk wordt dit een lang vervolgverhaal.

Guido Grymonprez.

Release 10 april: polderrecords.be

Pre-order: Rawdriguez - Asylum Of The Acane

Astodan – Bathala.

Dit is een Belgische band die uit vijf leden bestaat. Drums, basgitaar en drie(!) gitaren. Wat zeker om heel wat muzikale vernuftigheid vraagt om dit met elkaar te combineren zonder chaos te creëren. En dat lukt hen aardig. Toch zijn er heel wat synths te horen. Deze band brengt instrumentale postrock. Deze plaat is de opvolger van ‘Ameretat’. Hun sound kan je een mix noemen van “If These Trees Could Talk”, Pg.lost, Toundra en AmenRa. 

Er staan zes nummers op en duurt ongeveer zesenveertig minuten. De songs zijn één voor één werken die alle typische klanken voor dit genre bevatten. De studio-engineer heeft een prachtproduct afgeleverd. De gitaristen Bert Quinten, Nick Buelens en Tim Moens zorgen voor een muur van geluid die op geen enkel moment het basgitaarwerk van Tom Verryken  en de drums van Tom Overloop naar de achtergrond verwijzen.

Je hoort de opbouwende nummers  evolueren van atmosferische soundscapes naar explosieve uitbarstingen waarbij je kippenvel krijgt. Opener ‘Hukluban’ start met synths om na een minuut plaats te maken voor gitaargetokkel met basgitaaraanslagen. Na twee minuten valt alles in. ‘Katalonan’ kan je best vanuit je luie zetel beluisteren. Iets kalmer en in de vierde minuut vallen alle instrumenten in.

‘Likha’ is het langste nummer op de schijf. Je bent zoet voor meer dan elf minuten. Alle songs hebben dezelfde kenmerken: opbouwen naar een climax om vervolgens opnieuw te beginnen. Daar is niks mis mee. Het is zeer avontuurlijk. De songs zijn gewoonweg prachtig.

Emotie en drama gaan hand in hand. Dit is topklasse die je volgens mij het best beleeft met een kwalitatieve hoofdtelefoon in een duistere omgeving.  

Ik popel om deze band live aan het werk te zien. En het liefst in een zaal.

Ik blijf het herhalen: grote klasse!

Guido Grymonprez.

DRUMS ‘N’ GUNS – Hail Hail

Deze Drum ‘n’ Guns zijn landgenoten. De band heette ooit Mogul en de stijl lag in het stonerrockgenre. Anno 2020 is er dus een andere naam én een andere stijl. We horen hier een mengelmoes van rock ’n roll, punk, indierock en wat new-wave.

Het eerste wat opvalt is dat het vooruit gaat. Negen van de elf songs zijn up-temponummers wat niet wil zeggen dat de overige twee traag zijn. Met de opener ‘Foot Up Your Ass’ krijg je meteen wat je verder mag verwachten. Goede gedreven songs met cleane gitaren (= no distortion) en aparte akkoorden. De leadzang lapt geregeld de toonhoogte van de gitaren aan zijn laars en komt daar goed mee weg. In ‘Oceans Splits In Two’ verrast hij zelfs met hoge uithalen. De titelsong ‘Hail Hail’ is iets trager en is weird. ‘Prisoner In Tide’ is een stuwende song met dreunende bas en drum tot ongeveer halfweg. Dan valt het stuwende weg en bas en drum brengen een sterk staaltje samenspel met op de voorgrond mooi gitaarwerk met echo-effect.  Een uitschieter.

De vreemde eend in de bijt blijkt ‘Nubian Lions’ te zijn. Het ondersteunende drumwerk komt pas na anderhalve minuut de song uit zijn startblokken duwen. ‘Vermin Plant’ zet er vaart achter en met de aanwezige roffelsnaredrum krijg je de indruk dat het sneller en sneller gaat. Met het zeer variërende ‘Split Second’ wordt er afgesloten. Ons Belgenland heeft er een straffe band bij. ‘Hail Hail’ is het bewijs. Hopelijk mogen we deze talentvolle band gauw op een podium zien. Als het dit jaar niet lukt door bijvoorbeeld één of ander virus, volgend jaar dan zeker.

Guido Grymonprez.

Mirek Coutigny - The Further We Ventured  (4/5)

“Dergelijke muziek staat niet open voor interpretatie, het eist het van jou als denkend mens”

Ik leerde Mirek een klein jaar geleden kennen met zijn eerste EP ‘Revisions #1’ en ik ben meer dan verheugd dat er een vervolg gekomen is op het Coutigny verhaal: ‘The Further We Ventured’. De titel spreekt voor zich. Dit is een verderzetting van zijn melodieuze reis. Mijn mening is zowat dezelfde als bij zijn eerste plaat: prachtige muziek die een sterke sfeer schept, met een betekenis die iedereen zelf kan invullen. Mirek opent enkel de poorten naar zijn tuin en laat ons zelf de ruimte om op ontdekkingstocht te gaan. Over een ongelofelijke groei na de eerste plaat kunnen we niet echt spreken, omdat die debuutplaat al zo sterk doordacht en gedefinieerd was. We kunnen wel spreken over een vervolg op het al sterke verhaal, dat nu een nieuwe wending neemt. Waar ‘Revisions’ voor mij een jeugdige introductie was, bevat ‘The Further We Ventured’ de acceptatie en wijsheden van de middelbare leeftijd, wat ook zeer duidelijk wordt in de opbouw van de plaat.

De EP opent met ‘Colorful Danger’, een rustige opbouw naar wat komen zal. Bij ‘Atlas’ valt de sluier van dit hoofdstuk verder af om bij het derde nummer, ‘The Stairs’, helemaal tot zijn recht te komen. Dit is voor mij zijn magnum opus. ‘Atlas’ laat ons nog reflecteren over het verleden, terwijl ‘The Stairs’ ons een terugblik geeft op een leven dat al voorbij is, met al zijn positieve en negatieve facetten. Tegelijkertijd is het de acceptatie van wat is en nog komen zal. Het laat een nostalgische en melancholische indruk op mij na. Deze plaat is meer dan een grown-up fase. Ze bevat al levenswijsheden. Met het nummer ‘Ripples’ voel ik me alleen maar gesterkt in mijn analyse.

Het is moeilijk om een review te schrijven die nummer per nummer vertelt wat je kan horen. Deze muziek is een verhaal die voor iedereen anders zal klinken en ingevuld zal worden. Wat wel vast staat, is dat deze reis je zowel rust als bezinning zal bieden. Iets wat we in Covid tijden goed kunnen gebruiken. Dit is muziek voor de denkers en de dromers.

Ik hef het glas op Mirek en zijn collega’s en het meesterwerk dat ze gecreëerd hebben. Terwijl de song ‘Safe Grey’ nog na zindert in mijn hoofd, kan ik enkel nog afsluiten met de vraag: What’s next? 

This is The Odd Man saying: Blijf in uw kot en luister hier naar, ze zeggen dat het gezond (verstand) is.

Big Fat Toddlers - Beach Toddlers  (4/5)

“Ik kijk er al lang naar uit om deze review te schrijven... 8==D - - - (.)(.)”

Op 15 februari van het jaar van Corona tintelde mijn piemel. Ditmaal niet doordat mijn vrouw haar radio begon te spelen, maar door de nieuwste plaat van mijn favoriete onderbroekenlol-band ‘Big Fat Toddlers’. ‘The Kings of piemelpop presenteren ‘Beach Toddlers’, de follow-up van ‘Space Toddlers’. Deze prachtige plaat weet het niveau van zijn voorganger te overstijgen zonder in te boeten aan infantiliteit. Bovenop de gekende smaakmakers werd deze plaat overgoten met een ska-sausje, waardoor we dit toch wel de friet rombout van de Belgische platen mogen noemen. Deze caloriebom die smaakt naar cardiale complicaties en er uit ziet als culinaire kots maakt mij even gelukkig als een South Park-marathon!

De plaat opent met ‘Friday Night’. Deze perfecte opwarmer voor wat we de komende 22 minuten en 11 seconden mogen verwachten, bevat terug een sterke Rancid/Offspring-vibe waarin alle elementen perfect gebalanceerd zijn. ‘East End’ bouwt lekker verder op dit elan en geeft ons een waar party-nummer dankzij de trompetten en het peppy drumbeatje. Hiermee gepaard brengen ze een romantisch intermezzo, wat dit nummer tot één van de beste van de plaat maakt. Hierop volgt het korte ‘Ssii’, een nummer dat het perfecte tempo aanstuurt om te masturberen voor een poster van Nina Derwael in spreidstand. Vanaf 0.50 minuten barst dit nummertje orgasmisch open met een kleverige poster tot gevolg. Dit hoeft trouwens niet per sé Nina te zijn, Maggie mag ook (des goûts et des couleurs, on ne discute pas mijn beste gore-vrienden).

Iets verder botsen we dan op de eerste single van de plaat, ‘Snowman’, een catchy Blink-ish (Dude Ranch era) nummer met een echte meezinger als refrein. Over het nummer ‘Pita’ heb ik niet heel veel te zeggen: zoals het etenswaar zelf, hoe zatter je bent, hoe meer je het kan appreciëren. Doet me denken aan ‘Death Metal Pizza’ van ‘Jared Dines’. Ik ben geen superfan, maar snap de noodzakelijkheid. Het nummer ‘69’ was een vanzelfsprekende aanvulling aan deze berg van volwassenheid. Leuk allemaal, maar rond het midden van de plaat begint de vis iets minder fris te ruiken. Laten we duidelijk zijn, de plaat is zot! Zalig! Hemels! Maar het verliest toch een beetje kwaliteit na het midden. Gelukkig hebben ze met ‘Pirate Punk’ de paal recht getrokken en de vis gespoeld, want dit visje ruikt naar een ochtendboeketje van verse pintjes aan de toog. Om nom nom nom!

I can only say: “They did it again!” Machtige plaat, vooral voor wie nog steeds Tom Greens ‘Freddy Got Fingered’ in hun top 10 van beste films ever heeft staan. De albumhoes is terug een easter egg hunt en hadden ze nu enkel nog een nummer geschreven over de “Blue Waffle” en deze dan ook lekker opgedragen aan mezelf, hadden ze de volle 5/5 gekregen. Any-whore, zalige plaat. Deze band wordt door mij al hoger in het vaandel gedragen dan mijn jeugdidolen ‘Blink 182’, and that is saying a lot. Een dikke proficiat en de kleuters en zet deze zeker op repeat!

This is The Odd Man saying: fap fap fap fap...

TONIGHT WE STAND – New World Disorder

Dit is het debuut voor deze Italiaanse band. Ze brengen een mix van death- met modern metal.

De plaat verschijnt op vrijdag 13 maart 2020. Is dit goed of slecht nieuws? Dat laat ik in het midden. Feit is dat deze plaat twaalf songs bevat en het er zeer heftig aan toe gaat.

De plaat start met een intro die als filmmuziek bij een horrorprent niet zou misstaan. Daarna volgt ‘Phobia’. Een hakkende gitaar ondersteund door synths met koorsamples en dubbele basdrums. De leadzang gaat van brulzang naar cleane zang, naar schreeuwzang. ‘Darkest Times’ is snel en met brulzang. Een stuk trager gaat het met ‘End Of The Road’. Schreeuwzang wordt afgewisseld met cleane zang en het refrein klinkt ietsje poppy. Er volgt een supersnel tussenstuk waarvan ik niet begrijp welke meerwaarde dat geeft. In iedere song is de dubbele basdrum aanwezig en dat is lastig en vermoeiend luisteren. Er staan twaalf nummers op de schijf en het moet gezegd: niets blijft bij mij hangen. Er wordt technisch gehakt en zeer snel gespeeld dat men de song over het hoofd ziet.

De schijf sluit af met ‘IWRYWFA’. Aanvankelijk dacht ik dat het om een hidden track ging maar na één minuut stilte wordt dan toch afgetrapt met ..een tikkende huisklok. Na twee minuten getik breekt de hel los en volgt supersnelle deathmetal.

Deze schijf is niet het ideale geschenk bij uw eerste ontmoeting met uw aanstaande schoonmoeder.

Guido Grymonprez.