Cd review: TRIXIE WHITLEY – Lacuna (EP)
Hier is onze eigen Trixie Whitley terug. Met een EP deze maal. ‘Lacuna’ telt zes songs. Trixie werd bijgestaan door topmuzikanten, multi-instrumentalisten, zoals de Amerikaanse Emily Wells die o.a. de viool, cello, piano en gitaar hanteert, de Jamaicaan Stuart Bogie: o.a. producer, saxofonist en fluitist en verder Topu Lyo, een cellist en muzikant bij verschillende orkesten en ensembles die onder meer filmmuziek brengen.
De schijf start met ‘May Cannan’. Deze song heeft wat weg van de vroegere hit ‘I’d Rather Go Blind’. Een mysterieus nummer waarbij synths en koperblazers de bovenhand hebben. Opvallend: geen slagwerk. De zang van Trixie is typisch haar stijl. Vol overgave en emotie.
‘Long Time Coming’ heeft een elektronisch ritme. De basismelodie wordt gebracht door de gitaar. Het refrein krijgt machtige synths mee. Ook de blazers zijn weer van de partij. Klasse.
Bij ‘Bleak’ zingt Trixie in een opvallende hoge toon. Het ritme wordt door een gitaar vol delay aangegeven. Geen blaasinstrumenten en synths deze keer.
In ‘Touch’ krijg je een dwarsfluit en een gitaarsynth te horen. De blazers vallen in naar het einde toe. Deze song heeft een traag elektronisch ritme. Wat een vibe.
‘Time’ is een prachtig nummer met soulvolle zang. Dwarsfluit, saxofoon en gitaar samen met strijkers? Of zijn het synths? In ieder geval: topsong.
Bij afsluiter ‘Dare To Imagine’ worden de zangpartijen enkel begeleid door, vermoedelijk, een elektrische cello. De zang is gewoonweg verbluffend. Na het einde hoor je de man achter de knoppen roepen: “Cool”. Wel, dat is het allerminste wat je van deze schijf kan zeggen.
Trixie Whitley heeft hier nog maar eens bewezen dat ze een fantastische componiste is en prachtige originele songs in elkaar bokst.
De wereld zal hier van opschrikken. Meesterwerk.
(GG)