TOOL – Fiend  18 juni 2019

Ziggo Dome Amsterdam

Tijdens het optreden van support Fiend stonden wij buiten nog steeds aan te schuiven net zoals duizenden anderen die eveneens wat laat waren opgedaagd. Ziggo Dome was in een wip (5’) uitverkocht en 17000 mensen checken en fouilleren vraagt tijd. Ziggo Dome is een nieuwe zaal en is akoestisch top. (Enkele jaren terug zagen we er RUSH aan het werk tijdens hun Clockwork Angels tour)

Stipt om 21:00 uur start TOOL met ‘Aenima’ uit hun gelijknamig album. De toon is meteen gezet. De reactie van het publiek is geweldig. Het geluid is zoals verwacht loepzuiver. Maynard James Keenan verwelkomt het publiek met één woord: “Amsterdaaam”. Dat zou het enige woord zijn die avond. Daarna volgt ‘The Pot’ uit 10000 Days. Er worden vermoedelijk (moeilijk zichtbaar) een zestal rolgordijnen uit fijn gaas naar beneden gelaten waarop volop geprojecteerd wordt. Achter hen worden herwerkte flarden uit hun videoclips weergegeven. ‘Parabol/Parabola’ uit Lateralus volgen en de eerste laserstralen flitsen de zaal in. Zonder aankondiging wordt een nieuw nummer ‘Descending’ gebracht. Een typische TOOL-song. Uit het album Lateralus klinken de begintonen van ‘Schism’. Het publiek gaat uit zijn dak. ‘Schism’ zorgt voor een hoogtepunt. Daarna wordt de datum “30 augustus” op de rolgordijnen geprojecteerd. Dan moet het nieuwe album verschijnen. Een nieuwe song ‘Invincible’ wordt voorgesteld. Uit hun debuut Undertow volgt het schitterende ‘Intolerance’. Zeer sterk gebracht. Tijdens het verloop wordt de lightshow steeds uitgebreider. De lasers zijn blijkbaar opgewarmd. Uitzonderlijk zijn de felle lichtstralen die van op de rand van het podium, dichtbij het publiek, de rolgordijnen belichten. Prachtig. ‘Jambi’ uit 10000 Days volgt en onmiddellijk daarna ‘Forty Six & 2’ uit Aenima. Alweer een hoogtepunt. Dan verdwijnt de band van het podium en wordt een digitale klok geprojecteerd die twaalf minuten per seconde aftelt. Een pauze.

Daarna verschijnt drummer Danny Carey achter zijn kit en laat zien wat hij allemaal in zijn mars heeft. Na enkele minuten wordt ‘Vicarious’ uit 10000 Days de zaal ingeslingerd met onmiddellijk daarna ‘Stinkfist’ uit Aenima. Dit zou het laatste nummer van de avond worden. Dichtbij het einde van het nummer horen we een hapering in de geoliede machine TOOL. Naar een bepaalde passage toe start drummer Danny iets sneller dan de rest van de band maar in nog geen seconde loopt alles opnieuw gesmeerd. Livemuziek: altijd spannend. Einde van het concert om 23:00 uur.

Twee kinderen van de muzikanten komen het podium opgerend en vliegen in de armen van hun papa’s. Maynard James Keenan is ondertussen allang van het podium verdwenen. De muzikanten hadden een persoonlijke volgspot vanuit het dak van het podium. Maar niet M.J.Keenan. Hij schuwt aandacht. Hij blijft een buitenbeentje. TOOL heeft nog maar eens bewezen dat ze bij de top horen. Het was twaalf jaar geleden dat TOOL nog eens op het Europese vaste land vertoefde. We kregen een best of en twee nieuwe nummers te horen in een uitstekend geluid en een prachtige show. Hier zal lang over nagepraat worden.

Guido Grymonprez

Metallica, Koning Boudewijnstadion, 16/06/2019  (4,5/5)

Disposable Heroes

Voor één keer was het Koning Boudewijnstadion niet de hotspot voor tricoloren voetballiefhebbers. Op zondag 16 juni 2019 werd het heilige gras van de Rode Duivels omgetoverd in een heuse metaltempel. Het merk Metallica kwam langs en ze hadden niemand minder dan Ghost en Bokassa meegebracht om de toestromende meute fans, bijna allen gehuld in ‘tallica-shirt, doeltreffend op te warmen.

Toen Bokassa (4/5) mocht aantreden was de helft van het stadion nog leeg. Toch gaven de Noren het beste van zichzelf om enige indruk na te laten. De rijzende ster aan het metalfirmament klinkt op plaat zeer solide dat zelfs StuBru het aandurfden om ze wat kostbare airplay te geven. Live hebben ze ook heel wat in hun mars, maar de magnitude van de setting en het vroege uur speelde niet in hun voordeel. We zijn zeker dat ze in zaal als pakweg de Vooruit zeer goed tot hun recht zouden komen. We onthouden vooral dat Metallica een relatief onbekende band uit Noord-Europa een springplank aanbiedt naar het grote publiek. Ook Kvelertak kan er van meepraten dat dit soort voorprogramma’s hen geen windeieren zal leggen. De dikke regendruppels namen we er, zoals de band ook deed, zonder verpinken bij.

Daarna moest Ghost (3/5) het vuur brandende houden. Met hun hits Rats en Dance Macabre, die bijna mainstreamer zijn dan de tronie van James Cooke, kon dit geen probleem zijn. Het al goed gevulde stadion zorgde er ook voor dat er meer gebabbel en vertier was. Het gerstenat vloeide rijkelijk en het verbruik was recht evenredig met de decibels die de toestromende massa produceerde. Zodoende had onze gemaskerde vriend Cardinal Copia moeite om er boven te geraken. De klassiekers deden hun werk en brachten wat sfeer. Maar meer voldoening dan een goudgele pretcilinder kon Ghost ons niet schenken.

Volgens wikipedia gebruikt Metallica (4,5/5) Ecstasy Of Gold al sinds 1983 als klinkende prelude voor hun optredens. De onheilspellende intro wordt sindsdien meer geassocieerd met Hetfield en co dan met soundtrack van The Good, The Bad & The Ugly. De gitaren werden gestemd op Hardwired, de opener van hun laatste worp. Er werd meteen vuurwerk bijgehaald om de vlammende start kracht bij te zetten. Met Disposable Heroes schudden ze een eerste verrassing uit hun mouw. Een eerste bewijs dat ze van hun rijke discografie niets uit het oog verliezen. Nog voor het uur werden de klassiekers Unforgiven, Sad But True en Fade To Black afgevuurd op de uitgelaten menigte. De bindteksten bleven beperkt en de muziek, waar uiteindelijk allemaal om draait, werd vakkundig op zijn voetstuk gezet. Net over de helft kreeg het ooit zo verguisde St. Anger het gros van de handen op elkaar. We lieten onze anger vrij en hadden met onze beste vrienden de avond van ons leven. Het drieluik One, Master Of Puppets en For Whom The Bell Tolls zorgde voor spreekwoordelijke kers op de taart, de finale nekslag die alles wat daarna nog het Brusselse zwerk ingekeild werd overbodig maakte.

Metallica behoort nog steeds tot onze grootste helden. Disposable heroes die er no mather what altijd op uit zijn om er een knallende show van te maken. Een boegbeeld van de metal, een rots in de woelige branding. 

(BG)

Dump's Veske Zever #7 

Lady Blaxx 4.5/5

“Wildfire? You know nothing Jon Snow”

Hoewel het “less is more”-principe van toepassing is voor alle klein geschapen mannen die met een Dodge Ram rondrijden, alsook voor de fanatieke espressodrinkers onder ons, gaat deze stelling totaal niet op voor ‘Lady Blaxx’, de Dump’s Veskje Zjever van deze maand. Van deze ware artieste die al meer podia heeft beklommen dan ik bresiliennetaartjes heb verslonden, kan je jammergenoeg slechts twee nummers terugvinden op Spotify of VI.be. Een ware zonde, gezien de kwaliteit waarop we getrakteerd worden.

Even een introductie. Lady Blaxx is een moedertje met de juiste verhouding aan flair, flavor en “fassass”, te horen aan de kolossale stem die ze zowel wijd open als gecontroleerd en geconcentreerd ten gehore brengt. Ze wordt hierbij perfect ondersteund door haar band, met een gelekte ritmesectie (drum en bas) die ze meenam uit een vorig muzikaal project.

Op aandringen van de fans nam ze een eerste single op, genaamd ‘Wildfire’. Wanneer je denkt dat dit nummer gaat over ochtendfaeces na een Mexicaanse culinaire ervaring, sla je de figuurlijke balzak goed mis. Deze soullady speelt dit oppervlakkige Blink 182-spelletje niet. Hier zit diepgang in! Deze song gaat namelijk over haar eerste ervaring als moeder, van de gekke vreugde tot het gevoel je handen te verbranden bij het dragen van zoveel levensverantwoordelijkheid. Haar gevoelens beschrijft ze met meer kracht en soul dan het specerijenrek van een Mexicaanse kok (Mijn excuses voor de talrijke Mexicaanse foodreferenties. Het ligt aan mijn maaltijdkeuze van gisteren. De chili con carne was bijzonder lekker). Wanneer je dit nummer beluistert is onmiddellijk klaar en duidelijk dat je te maken hebt met een collectief van muzikanten met maturiteit en een frontvrouw die er duidelijke en zelfzeker staat. Live moet dit een unieke ervaring zijn, die de muziek nog meer versterkt dan de Tec 7 waarmee mijn plinten aan de muur hangen.

Na deze kennismakingsronde wist Lady dat ze zich niet langer in de schaduw moest wanen. De 14de van deze maand kwam haar tweede single, ‘Smile’, uit op Spotify, met een intro die je zelfzeker zal grijpen en niet meer zal lossen. ‘Wildfire’ was in zekere zin nog een test, maar met ‘Smile’ zegt Lady Blaxx simpelweg “Fuck it wereld, hier ben ik!”. Mijn antwoord hierop is zo simpel als de boterkoek op zondagmorgen: “Hell yeah baby! Now where is that EP-record?”. Met deze twee rock/soul/pop-singles, die als een mix van ‘Skunk Anansie’ en ‘Alabama Shakes’ aanvoelen, is mijn honger bijlange niet gestild. Hopelijk kan ze de kwaliteit en variatie aanhouden op een toekomstige EP. Dus mijn beste lezertjes van deze hoogwaardige beerput van muzikale fascinatie, dit is er eentje om in het oog te houden! Trust me!

This is The Odd Man saying: Gracias om met volle interesse mijn non-glamoureuze mening te lezen. Now go f*ck yourself! Adios!

Cd-review: Baroness – Gold & Grey (4,5/5)

Goudgrijs gedraaid

Sinds 2007 zorgt Baroness met verve voor extra pigment in de donkere wereld van de metal. Na The Red Album volgden Blue Record (2009), Yellow & Green (2012), een ingrijpend busongeluk en Purple (2015). Met Gold & Grey werd reeds aangekondigd dat er een einde komt aan de kleurrijke reeks platen, die door frontman John Baizley telkens voorzien werden van voortreffelijke albumcovers. Onder al het aantrekkelijke artwork gaat strakke sludge schuil, eigenwijze songs die met mondjesmaat de weg naar het mainstreame metaloppervlak vinden.

Na hun door vele fans en journaille tot magnum opus gebombardeerde Purple werd het volgens velen voor Baizley en co moeilijk om daar nog eens aan te tippen. Maar de heerschappen en dame van Baroness namen hun tijd, staken enkele keren de oceaan over om een Europese tournee af te werken, passeerden in 2017 én 2018 op Graspop en gingen volledig opgeladen terug de studio in. Bruisend van nieuwe tracks zo bleek, want op Gold & Grey prijken maar liefst zeventien stuks (waarvan vijf kortere instrumentale intermezzo’s). Wij houden van paars, de kleur van de overwinning (ahum), maar de stempel van ‘belangrijkste werk’ mag na drie luisterbeurten ook bij deze nu al goudgrijs gedraaide elpee geplaatst worden.

De voorbije maanden werd het lange wachten verzacht met enkele vooraf geloste zoethoudertjes die vrijwel meteen als de reeds gekende sugar rush à la Baroness binnen kwamen. Borderlines, Seasons en Throw Me An Anchor zijn één voor één vette strepen metal van de bovenste plank, toegankelijk zonder hun eigenheid te verliezen. Zo kan de rest van de lijvige schijf omschreven worden. De adrenalineopstoot bij opener Front Toward Enemy maakt dat de plaat doelbewust uit de startblokken vliegt. Daarna volgt een opeenvolging van tracks met rake riffs afgewisseld met ingetogen breekbaarheid die via gelaagde composities openbloeien. Hoogtepunten zijn er bij de vleet, maar als we één piekmoment moeten kiezen gaan we voor Cold Blooded Angels. Deze instant-klassieker gaat door merg en been en zal live door de groeiende fanbase uit volle borst meegezongen worden. De stijgende lijn in deze track werd duidelijk uitgestippeld door meesters in het genre. Metal wordt hier zonder overdrijven via vakmanschap verheven tot een beschermde ambacht. Al schreeuwend op het sluitstuk Pale Sun laat Baizley de zon over hun sluitstuk achter de einder neder dalen. Topplaat!

Op 21 november staat Baroness in het voorprogramma van Volbeat in de Lotto Arena. Wat ons betreft heeft dit toegewijde viertal genoeg in zijn mars om een hoofdprogramma te vullen in de AB. De agenda in 2020 is, op een eerste communicant na, nog volledig vrij. Gold & Grey komt uit op 14 juni, maar voor wie niet kan wachten is de kakelverse plaat intussen legaal streamen via www.npr.org.

(BG)

Stephen Malkmus (Pavement)

The Jicks + Lewsberg @ De Casino, 04/06/19

Pics: Frank Verlinden

Alice in Chains + Black Rebel Motorcycle Club

Ancienne Belgique 30.05.2019

Grote wegenwerken te Brussel zorgden er voor dat we twee minuten gemist hebben van het openingsnummer van Black Rebel Motorcycle Club. Deze band zag ik ooit op Pukkelpop de pannen van het dak spelen. Toen werd hun donkere garage-indie-rock gesmaakt. Bij BRMC anno 2019 is het vuur een waakvlammetje geworden.  Tijdens hun optreden van ongeveer 30 minuten wordt er geen sfeer gecreëerd. Drummer Nick Jago heeft plaats gemaakt voor Leah Shapiro (drumster bij The Raveonettes) en dat heeft de band geen goed gedaan. De floortoms worden overvloedig gebruikt en daar komt nog bij dat het geluid veel te hol klinkt. De setlist bevat geen up-temponummers. We horen trage songs met een ietwat psychedelische inslag. Klassiekers zoals ‘Rifles’ blijven uit. Jammer.  Enkele fanatieke fans vooraan vinden het allemaal wel oke. 

Zes minuten te vroeg verschijnt Alice In Chains op het podium. Er wordt afgetrapt met ‘Bleed The Freak’ uit het album ‘Facelift’. Het geluid zit goed. William Duvall heeft er zin in, bij Jerry Cantrell is het nog wat aftasten.  Na het stoppen van dit nummer wordt onmiddellijk zonder adempauze  ‘Check My Brain’ (uit Black Gives Way To Blue) de zaal ingeslingerd.  Deze song wordt volop meegezongen door het bomvolle AB. Jerry amuseert zich duidelijk. ‘Again’ ( uit Alice In Chains) zou de enige song uit dat album worden die avond. Verder is het album ‘Dirt’ de rode draad. Daaruit horen we o.m. ‘Them Bones’, ‘Damn That River’ en even later ‘ Down In A Hole’. ‘Stone’ en ‘Hollow’ (uit The Devil Put Dinosaurs Here) klinken sterk. Uit hun recentste worp ‘Rainier Fog’ horen we naast de titelsong ook ‘Never Fade’ en  ‘Red Giant’.  Bij ‘No excuses’ (uit Jar Of Flies) en ‘ Your Decision’ (uit Black Gives Way To Blue) worden de songs  in tegenstelling tot hun vorig concert in Tilburg in 2010 niet de akoestische versies gebracht. En het publiek blijft maar meezingen. ‘We Die Young’ (uit Facelift) doet de zaal ontploffen. Daarna een ingetogen moment met ‘Nutshell’(uit Jar Of Flies) waar Jerry zich heer en meester toont. Indrukwekkend. Daarna volgen ‘Angry Chair’ (uit Dirt) en de afsluiter ‘Man In The Box’(uit Facelift)

De encores starten. Jerry zet met de gitaarrif ‘Sabbath Bloody Sabbath’ van Black Sabbath zijn publiek op het verkeerde been. Al gauw klinkt ‘The One You Know’ (uit Rainier Fog) door de speakers. Er wordt alweer uit volle borst meegezongen. Het gitaargeweld wordt eventjes stilgelegd met ‘Got Me Wrong’(uit SAP). Wat een prachtig gitaarspel. Het komt tot een climax met ‘Would?’ en’Rooster’(uit Dirt).

Na de set worden nog een reeks foto’s genomen met o.m. een man van Egyptische origine die uit het publiek werd geplukt en op het podium werd gebracht. Who’s he?

Alice In Chains heeft voor een memorabele avond gezorgd. AIC kwam, zag en overwon. Zowel de setlist, het geluid als de lightshow én het publiek (!!) waren top. AIC stond één uur en vijftig minuten op het podium. ‘See you very soon’ riep Jerry nog na.

Grunge is dood? Vergeet het!

Guido Grymonprez