Cd review: Seether - Si Vis Pacem Para Bellum

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een nieuw album Van het Zuid-Afrikaanse SEETHER sedert 2017. De schijf kreeg de ongewone titel mee ‘Si Vis Pacem Para Bellum’. Latijn voor: “als je vrede wil, bereid je dan voor op oorlog”. De band ontstond in 1999 en werd meegesleurd in de grunge-scene alhoewel hun muziek maar kenmerken vertoonde. De band heeft sinds 2017 Corey Lowery (Guitar/Vocals, ex- Stuck Mojo) in de gelederen.

Verder geen wijzigingen: Shaun Morgan (Vocals/Guitar), Dale Stewart (Bass/Vocals) en John Humphrey  (Drums). De band blijft hardnekkig vasthouden aan hun stijl en dat siert hen. Melodieuze, goed in het oor liggende grungy getinte rock die tot in puntjes is afgewerkt.

De schijf start met ‘Dead And Done’ . Met een heftige riff en op een traag ritme wordt er tweestemmig gezongen. In het explosief refrein wordt er geschreeuwd en clean gezongen. Verrassende song. ‘Bruised And Blooded’ is dan weer een zeer melodieuze song met een sterke groove en aanstekelijk ritme.

‘Wasteland’ is meer poppy. Een mix van Puddle Of Mud en Nickelback. ‘Can’t Go Wrong’ start met een heerlijke stampende riff maar de song valt in duigen wanneer het ritme vertraagt en de zang begint. Het refrein wordt gezongen op de riff. Uitschieter blijkt ‘Beg’ te zijn. De start is zeer sterk en heeft laag gestemde gitaren. De zang is gedubd en het refrein bestaat enkel uit geschreeuwde slogans. Bij ‘Drift Away’ tappen we uit een ander vat. De eerste zanglijn luidt: “don’t let anyone cry on your shoulder”. Nochtans staat het wenen mij nader dan het lachen. Een ballade-achtige song dat ik zo snel mogelijk wil vergeten. Afsluiter ‘Written In Stone’ is nog meer van dat. Totaal overbodig.

De songs op ‘Si Vis Pacem Para Bellum’ zijn, op enkele uitzonderingen na, grotendeels in dezelfde structuur opgebouwd. De gitaarriff start, tijdens de zang valt de gitaar weg en wordt de zang enkel ondersteund door bas en drum. Bij het refrein worden telkens alle registers opnieuw opengetrokken.

De songs zijn goed gebracht en zijn zeer toegankelijk. De mix door Matt Hyde (o.a. Deftones) is af.

Wie houdt van een stemgeluid in een mix van Gavin Rossdale (ex-Bush) en Chad Kroeger (Nickelback) is op zijn wenken bediend. ‘Si Vis Pacem Para Bellum’ telt dertien songs en dat is teveel van het goede.

Guido Grymonprez

Portland

House of Time, Brugge, 30/07/2020

Pics: Heidi Mares

EP Review: RECKLESS! – Not As Think As You Drunk (4/5)

Wat krijgen we hier in ons gezicht geslingerd? Reckless! Reckless!?

Jawel, vier jonge kerels die elkaar leerden kennen op de schoolbanken brengen hier een punkfestijn.

Ze draaien al vijf jaar mee en hier is hun nieuwe EP met zeven songs. Robin Vanrietvelde (gitaar/zang), Robin Vandeneede (gitaar/zang), Koen Carbonelle (bas/zang) en Anton Valcke (drums) brengen snelle punksongs met partyspirit.

Opener ‘When The Cops Come Marching In’ is eigenlijk een intro van zesendertig seconden gebracht in een voor mij onverstaanbaar taaltje (dialect?) en een weerspiegeling aan het wereldberoemde ‘When The Saints…’. ‘The Truth’ is een zeer snelle punksong met de traditionele achtergrond schandeerzang. Anton zet hier zijn beste ‘voetje’ voor. De basdrum krijgt het hard te verduren. ‘Freaking Out’ is mijn favoriete track. De melodie is een oorwurm en het strakke drumwerk is alweer top. ‘Left or Right’ moet op de radio kunnen. Party! ‘Complain’ en ‘Chapter 25’ zijn supersnel met een kleine adempauze na twee minuten in ‘Chapter 25’ om opnieuw voluit te gaan tot het onvermijdelijke einde. ‘Complain’ heeft iets meer weg van de Britse punkscene.

Reckless! is een heftige party-punkband die het allemaal zeer strak kan brengen. Hun muziek leunt meer aan bij de Amerikaanse punk dan bij de Britse. Eén nummer op deze EP raakt over de drie minuten duurtijd.

Chapeau voor deze jonge talentvolle snaken. Hopelijk kunnen ze snel de podia afschuimen. Dat wordt feesten.

Guido Grymonprez.

Reckless Spotify link! 

www.facebook.com/Recklesspunkrock/

Stones and Friends

Heist, 25/07/2020

Bloed, zweet en veel kopzorgen.

Toch is het hem gelukt, Thierry Desmit, de muziekvriend achter de vele edities Rockfest en The Rolling Stones Fandagen, deze keer een Stones and Friends belevenis. Heist aan Zee herleefde met twee bands.

Billy and Bloomfish: Pascale Michiels en Kathleen Vandenhoudt, puur, rauw, harmonieus maar vooral straf stemmenwerk. Gecombineerd met oa. een Chinese maangitaar, een akoestische Americana en een steengoede live-act. Klasse!

Playlist:

Set 1:  In Her Eyes, Remember, This Wilwood's on Fire, Clear Blue Sky, Sing Blue Bird Sing, Tricks on Me, Wasted Words, Silent Guide.( All songs written by B&B). 

Set 2: Michelle Shocked - Anchorage, Neil Young - Southern Man, John Prine -  Angel from Montgomery, David Olney -  Shadow of Doubt, Van Morrison - The Pen is Mightier, Tony Joe White - Out of the Rain, Buffalo Springfield -  For What It's Worth, Tom Petty - Mary Jane's Last Dance, Tom Waits - Ol' 55 .

www.billyandbloomfish.be

Red Zebra (akoestisch), met anekdotes en gratis randanimatie.

Playlist:

Polar Club, Paradise Lost, The Ultimate Stranger, Don't Put Your Head In A Bucket, John Wayne, Beirut By Night, Winning, I Can't Live In A Living Room, I'm Falling Apart, Shadows Of Doubt, The Art Of Conversation, Spit On The City, Holidays In The Sun Innocent People, Transmission.

Pics: Heidi Mares

Tekst: Koen Recour

Brutus

Fort Napoleon - Oostende, 20/07/2020.

Los van de strijd tegen het coronavirus en tijden van tegenspoed die diepe wonden maakten voor de evenementensector,liet Brutus gisteravond zien wat nog besmettelijker is dan het virus.

Liefde voor muziek en mededogen en ze deden dit met een forse kracht . De massieve hardstenen blokken van Fort Napoleon daverden op hun grondvesten. De 100 gelukkige aanwezigen kwamen en zagen dat het goed was.

Pics: Christophe Olivier

Versari – Sous La Peau

Na “Ostinato” en “Jour Après Jour” volgt hier hun derde full album “Sous La Peau”. Versari is een Franse band en wordt omschreven als post-punk band. Alle songs worden gebracht in hun moedertaal. Persoonlijk vind ik het een mix tussen alternatieve rock en dark new wave. De songs zijn doordacht en hoe simpel sommige klinken bezorgen ze u toch kippenvel. Opener ‘Des Images’ is een koele sterke song en klinkt als een mix van The National met Joy Division. Deze laatste band is nooit ver weg. Deze song is een hit op YouTube.

Het brein achter deze band is Jean-Charles Versari, zanger, tekstschrijver en creatieve doe-al. In ‘Brûle’ klinkt hij als Nick Cave. Een meeslepende song met sterk gitaarwerk. ‘Rose’ is een gedreven song met een ‘pratende zanger’ en simpele gitaarmelodie die een echte oorwurm is. Bas- en drumwerk is top. Op ‘Reviens’ zijn de zangpartijen ondersteunt door een gebroken drumritme. Er wordt in het terugkerend instrumentaal gedeelte rechttoe rechtaan een versnelling hoger geschakeld. Een Hammondklank opent ‘La Peur Au Ventre’. Alweer een meeslepende gitaarmelodie en een Sisters Of Mercy zangstem grijpt u bij uw nekvel. De plaat eindigt met ‘Plus De Tristesse’, een zwartgallige trage song met simpel maar uitstekend gitaarwerk.

Er staan acht songs op de schijf. De muziek van Versari is slim en doordacht. Er wordt werk gemaakt aan de inkleuring van de songs. De gitaareffecten, de nooit storende achtergrondzang en galm op de leadzang zijn echte kwaliteitstroeven. Alweer is bewezen dat goede muziek niet ingewikkeld hoeft te zijn. Eenvoud siert. Fans van dark wave en gothic- toestanden moeten dit album zeker beluisteren.

Guido Grymonprez