All Them Witches - Swedish Death Candy

De Casino, St-Niklaas, 18/04/2019

Pics: Frank Verlinden

In Flames @ Betizfest, Cambrai (5/5)

Pas de bêtises en Cambrai

Cambrai – ofte Kamerijk voor de historici onder ons – is centraal gelegen in Hauts-de-France, de hel van het Noorden, ook wel de graanschuur van Frankrijk. In deze charmante stad van om en bij de 33.000 inwoners, vergelijkbaar met het gezellige Izegem, vindt midden april al 16 jaar Betizfest plaats, genoemd naar de bekende snoepjes ‘Les Bêtises de Cambrai’ (letterlijk: ‘dommigheden uit Kamerijk’). Dit festival dat zich vooral op het brede spectrum van hardrock en metal richt, vindt plaats in Palais des Grottes in het grootste park van de stad. Deze mastodont van een gebouw – you love it or hate it – die vooral uit grote glaspartijen en afbladerende betonbogen bestaat, werd in de jaren zeventig in opdracht van het stadsbestuur opgetrokken om het tekort aan evenementen (shows, concerten, beurzen…) in de buurt op te voeren. Betizfest zorgde met een zootje ongeregeld van binnenlandse en buitenlandse acts ook dit jaar voor een vol huis.

Voor het groot geschut aan zet was konden vooral Bukowski en Pogo Car Crash Control met hun uiteenlopende genres bij momenten een glimlach op onze headbangende hoofden toveren. De eerste is vooral een lichte versie van Gojira waarnaast de tweede vooral gezien kan worden als de Franse versie van Stake. Jong en wat ouder geweld wisselde elkaar af om het talrijk opgedaagde vooral Noord-Franse publiek op te warmen voor wat nog komen zou.

Om 21.15u stipt was het de beurt aan In Flames om de boel nog wat op te poken. We schoven gemakkelijk enkele rijen op naar voor zonder trek- en duwwerk. Voices kon als opener ook live het gewenst effect teweeg brengen. De openingstrack van de laatste plaat I, The Mask heeft het ideale ritme voor de start van een toertje stevig doorjoggen. Ook de oudere krakers Everything’s Gone, Pinball Map en Where the Dead Ships Dwell voerden de harslaggemiddelden gewillig op. Kolkende moshpits en le murs de la mort onstonden spontaan en op aanvraag. Frontman Anders Fridèn zat goed bij stem en liet zijn rauwe vocals over de massa resoneren. Ook gitarist Björn Gelotte genoot duidelijk van de sfeer en liet met een brede smile zijn snedige riffs de grote kille ruimte van Palais de Grottes vullen met warme gezelligheid. The Chosen Pessimist was als langste loeder van de set het hoogtepunt van de avond. Perfect uitgebalanceerd en laag per laag werd er met gevoel naar een gebald summum toegewerkt. Vele collega’s uit het genre zouden dit soort tracks live links laten liggen. In Flames doet dit dus niet en dat siert hen. De combo van een classic in wording I Am Above gevolgd door de oerklassieker Cloud Connected was de spreekwoordelijke Bêtise de Cambrai op de tarte. De rode loper voor Mass Hysteria, die door het aantal aanwezige t-shirts en hoodies duidelijk een thuismatch speelden, kon niet beter uitgerold worden.

Pas de bêtises en Cambrai, maar wel enkele edelmetalen steekvlammen ambachtelijk afgeleverd door enkele routiniers uit het vak.

(BG) 

Dump's Veske Zjever #5

Red Red 4/5

“Red Red … wine?”

Red Red, naast een maandelijkse herhaling bij de vrouw en een Ghanees gerecht bestaande uit banaan geserveerd met iets wat er uit ziet als een mix van witte bonen in tomatensaus en een mislukte bolognaisesaus, is het ook een multiculturele band met zijn thuisbasis in het land der frieten, a.k.a La Belgique. Zo’n twee jaar en een half geleden leerde gitarist/banjospeler Steve de Amerikaanse globetrotter Tom uit Ohio kennen tijdens een comedy show. Na enkele jamsessies kwam de doorgedraaide Dj Courtasock het olijke duo vervoegen. Na verloop van tijd werd de band nog aangevuld met een bassist (Chris) en een broodnodige drummer (Pieter). Even blenden, et voila: Red Red was geboren!

Ze beschrijven zichzelf als een psychadelic turntable bluesband, maar net zoals mijn vrouw die haar gevoelens tracht te verwoorden, begrijp ik hier letterlijk de ballen van. Ik verduidelijk graag even mijn eigen interpretatie van hun muziek: Red Red klinkt als The Black Keys in de periode van El Camino, maar dan met turntables en veel meer eigen flavor en rockgehalte. Alle elementen hebben een eigen uitgesproken identiteit, maar komen toch in een mooie cohesie samen. De zang is spot-on, fenomenaal en krachtig en gezien de geboorteplaats van de zanger worden ook de Engelstalige lyrics perfect gebracht (iets wat soms wel een probleem is bij andere Belgische bands). Ook het unieke karakter van de bas springt er uit. Grappig genoeg werd deze massieve bassound opgenomen op een klein gitaarversterkertje. Less is more, baby! De goede ritmische secties en de turntable-skills van Dj Courtasock maken het plaatje compleet. Het eindresultaat past perfect en is verfrissend vernieuwend. Radio heeft dit trouwens als gemerkt, want Red Red klonk al op hun fm-frequentie!

Op hun vi.be-pagina kan je de vijf nummer van hun debuutplaat ‘The Alabama Kid EP’ beluisteren. Naast die Amerikaanse blues-vibe kan je ook wat wereldse ervaring uit de rugzak van zanger Tom merken. Dit is vooral te horen in het nummer ‘Spoonful’. ’I Gotto Know’ is een krachtig nummer waar je een vleugje van Seasick Steve’s nieuwste werk in kan horen (maar dan volgens mijn bescheiden mening veel beter). Het nummer ‘Did You Ever’ toont met zijn tempo en gevoel aan dat de band ook wat naar de uitersten kan resoneren zonder af te wijken van de kern die hun identificeert. Ten slotte kan ik de song ‘The Last Time’ uitroepen tot Miss Universe tussen al die andere hete wijfjes. Dit nummer, dat mooi zou passen naast de ‘Gracias Señor’-plaat van The Sore Losers, moet ASAP op mijn Spotify-lijst komen!

De band is volop nummers aan het schrijven voor een volgende plaat, maar wil zeker niet het vogeltje zijn dat zich beperkt tot één soort gezang. Ze willen namelijk hun blues-invloeden wat ombuigen en een 70’s vibe introduceren. Ik kan alleen in volle spanning en met een gezonde portie curiositeit en ongeduld afwachten tot ze de studio in gaan.

This is The Odd Man saying: Dance Alabama monkey, Dance!

Marco Mendoza 

Muziekcentrum De Bosuil, Weert, 10/04/2019

In de wereld van basgitaar is er niet veel wat Marco Mendoza niet kan of niet heeft gedaan. Hij heeft opgenomen en toerde met enkele van de grootste namen in de rock en muziek, zoals Blue Murder, John Sykes, David Coverdale, Whitesnake, Thin Lizzy, Ted Nugent, Lynch Mob, Neal Schon, Dolores O’Riordan van The Cranberries, en zijn huidige band The Dead Daisies. De lijst gaat letterlijk door en door!

Marco is een dynamische live-artiest die net zo thuis is in een groot stadion als een kleine jazzclub. Hij kan zowat elke muzikale stijl bedekken, van jazz, fusion, wereldmuziek, Latin-groove tot heel hard rock. Daarnaast is hij een volleerd vocalist die de veelgeprezen soloalbums ‘Live for Tomorrow’ en ‘Casa Mendoza’ heeft geschreven en opgenomen. Onlangs bracht hij zijn derde solo-album ‘Viva La Rock’ uit, dat wereldwijd lovende kritieken heeft ontvangen.

Als dat nog niet genoeg is, is Marco een echte ambassadeur van muziek die altijd de tijd neemt om fans te ontmoeten. Interviews waarbij hij altijd open en eerlijk is over waar hij is geweest en waar hij naartoe gaat. Met zijn huidige band, The Dead Daisies, heeft hij twee studioalbums opgenomen (‘Revolución’ en ‘Make Some Noise’) en een live album ‘ Live & Louder ‘. Ze hebben podia van Cuba naar Australië en overal daar tussen opgeschud.

Pics: Elsie Roymans

Raketkanon – RKTKN#3  4/5

Ik val meteen met de deur in huis: dit is pure klasse! De Belgische rock- en popscene heeft een topband in zijn gelederen.

De schijf telt negen songs met als titel een voornaam. Er wordt afgetrapt met ‘Ricky’ een geweldige song met dito videoclip. Op zich is de muziek niet zo hevig maar het headbangen kan je niet nalaten. Je moet mee in het ritme. Het stemgeluid in de song neigt met momenten naar dit van Perry Farrel (Jane’s Addiction). Deze song vermengt gekke toestanden met muzikaal vernuft. ‘Fons’ is gekker dan gek. Bij de intro lijk je te worden verpletterend door de sound maar dat duurt maar even. Dan glijdt de song af in een speciale sfeer tot op het einde waar alweer de registers worden opgetrokken.

‘Mélody’ start met akoestische gitaar dat bijgestaan wordt door een baslijntje waarbij de zang enkele stukken van de baslijn als zanglijn gebruikt. De synths zijn alweer zeer dreigend en zorgen voor een ingetogen en beklemmende sfeer. ‘Hannibal’ is een song die je zelfs niet zou willen als nachtmerrie. Schreeuwzang bijgestaan door een klopgeest. ‘Robin’ start als een popdeuntje en gaat over in een zweverige song tot het einde. De song is tevens het langste nummer op de schijf: 05:39”. ‘Lou’ is een traag, rustig nummer met een zeer dreigende opbouwende sfeer. Een knipoog naar Amenra qua opbouw. Sterke song. ‘Harry’ start dansbaar, heeft een elektronische stem en de synths zorgen voor een prachtig geluidstapijt op de achtergrond. ‘Ernest’ is een strak mid-tempo nummer waarbij halfweg het ritme wordt vertraagd. Afsluiter ‘Mido’ is een rustig nummer in een donkere sfeer.

RKTKN#3 heeft geen nodeloze langgerekte songs. Er is minder chaos dan bij de vorige platen maar er is meer dreiging. Dat maakt de schijf iets toegankelijker. Alle nummers zijn kwalitatief van zeer hoogstaand niveau. De productie is super. Als de media het eerlijk speelt dan moet deze plaat overladen worden met prijzen. Tot bij de MIA’s, heren!

Guido Grymonprez

Stab – Rats//Snakes (4,5/5)

Vlijmscherp addergebroed

Wie H8000 zegt, denkt vooral aan optredens van Congress en Liar in aftandse achterafzaaltjes ergens te lande in het midden van de jaren ‘90. Maar de hardcore-scene van weleer is nooit echt verdwenen en maar goed ook. De ene na de andere forse formatie werd ook na de jaren negentig uit West-Vlaamse klei opgetrokken. Sinds 2006 krijgen we met de regelmaat van de klok een vlijmscherpe messteek tussen de ribben van Stab. Hun kakelverse schijf is addergebroed van het hoogste H8000 heavy hardcore niveau.

As Real As It Gets is meteen een statement, een loeiharde definiëring over waarvoor het Kortrijkse zestal staat. Het daaropvolgende Pura Vida houdt het tempo levendig en doet puur en onversneden door. Stab vindt de perfecte balans tussen rauwe en ‘radiovriendelijke’ hardcore. Rats//Snakes is een gebalde vuist in de lucht die door de toegankelijkheid heel wat nieuwe rekruten bij het al aanwezige legertje fans zal voegen. Propaganda zet, net voor de verkiezingen, de zintuigen nog wat scherper. We worden overspoeld met vranke lyrics en rake riffs die het ritme stevig in handen hebben. Op het moment dat we denken alles gehoord te hebben, gooit Stab hun eerste verrassing in de strijd, Black Snow. Deze strakke single, die als voorbode op de plaat werd afgevuurd, is er eentje met de allure van Terror en Madball. We betwijfelen ten stelligste dat ze met deze plaat zwarte sneeuw zullen zien. Vervolgens krijgen we meteen verrassing nummer twee voorgeschoteld. Bij Agony krijgen ze gezelschap in de studio van niemand minder dan Sal LoCoco (Sworn Enemy). Het zoveelste bewijs dat Stab niet zomaar één uit een West-Vlaams H8000-dozijn is, maar reeds doelen bereikt heeft die respect afdwingen. Ook bij Dear Nemesis en Unstoppable blijft de nijdigheid uit de boxen spatten zonder in herhaling te vallen. Thorn In My Side heeft de derde verrassing van formaat in petto. Hier wordt een heuse samenwerking met Fleddy Melculy op poten gezet. Ook al is dit niet het meest voor de hand liggende genre en zijn ze daar hoogstwaarschijnlijk ook niet naar op zoek, een beetje mainstreame aandacht kan nooit kwaad. Bij Cooking Bones is hun hoge hoed nog niet leeg. Met featuring M-Dot, een hip hop-fenomeen uit Boston, wordt een frisse rap-crossover ten berde gebracht. Het is zonneklaar dat dit niet de doorsnee hardcore-schijf is om de platenkast mee te vullen, maar ééntje die eruit springt om met weerhaakjes te blijven hangen.

En zo neemt Kortrijk in het zoveelste muziekgenre het Belgische voortouw om Europa en misschien wel de wereld te veroveren.

(BG)