Sound Of Noise

10/10/2020, Depart XXL, Eventplein - Kortrijk

Leven in de brouwerij

Bijna dag op dag zeven maanden na de start van de lockdown kon er op het Nelson Mandelaplein te Kortrijk terug een metalfestivalletje doorgaan, een onverhoopte kans in deze onheilspellende herfstmaanden. Sound of Noise was een oorverdovend succes na een verplichte festivalloze zomer, de organisatie was een schot in de coronabubbel, badum tss.

Met drie kleppers van eigen bodem kon het coronaproof evenementenplein heel wat metalboots op de been brengen. Ongeveer een 750-tal liefhebbers van het genre kon overdekt genieten. Dyscordia mocht de boel op gang blazen. Met hun tweede optreden van 2020 was het zestal gebrand om te knallen. Enkel de te luide sound zorgde voor iets te veel noise in het begin. Maar crowdpleasers Delete/Rewrite, Chthonic Star en Twin Symbiosis kunnen in deze donkere tijden op nog meer bijval rekenen dan voorheen.

Daarna mocht Spoil Engine nog eens uit hun pijp komen. Frontvrouw Iris Goessens had haar enthousiasme vooraf al duidelijk gemaakt op sociale media. Gitarist Steven ‘Gaze’ Sanders, the backbone of the band, deed zijn bijnaam alle eer aan. Renaissance Noir, die eind vorig jaar uitkwam, hoort zonder twijfel bij de tien beste Belgische metalalbums aller tijden. De knallers R!OT, The Hallow en Golden Cage werden gedropt en de opgedaagde ‘massa’ kon onmogelijk stil blijven zitten op hun wiebelend klapstoeltje. Gelukkig kon Iris de fans die gingen staan er tijdig op wijzen om te blijven zitten.

Evil Invaders mocht deze heerlijke avond afsluiten. De herfstkoude was intussen in onze kleren gekropen maar het viertal deed zijn stinkende best om ons warm te houden. Waren deze jonge wolven een Amerikaans paspoort toebedeeld, dan waren ze het nieuwe vlaggenschip van the Bay Area. Maar als Belgische vaandeldrager van de thrash-metal konden ze hun witte gympies reeds stevig neerplanten naast de rest.

Sound Of Noise bracht op de reeds gekende atypische manier van concerten organiseren in coronatijden leven in de brouwerij. Het bestellen via de dorst-app verliep supervlot, iedereen bleef flink in zijn bubbel en de kans op een covid-besmetting bleef volgens ons eigen virologisch aanvoelen onder nul. Meer van dat graag!

(BG)

Pics: Tom Van der Stede

Cd review: Elder Brother – I Won’t Fade On You

Dit is het derde full album na Heavy Head en Stay Inside van deze band uit California. ELDER BROTHER telt twee vaste leden: Kevin Geyer en Dan Rose. Deze keer zijn ze bijgestaan door bassist Morgan Foster en Evan Garcia-Renart die de drums en keys voor zich neemt. De band brengt rustige pop-soul-jazzy songs die zeer goed opgebouwd zijn. Kevin en Dan maken samen muziek sinds 2013 en laat het duidelijk zijn: het zijn zeer goede songwriters. De schijf opent met de titelsong. De zeer rustige song start met een akoestische gitaar en heeft prachtige samenzang bijgestaan door piano en synths. Er komen geen drums aan te pas. ‘Halloween’ is een mid-tempo song en een knipoog naar Foster The Parents. ‘If You Love Me (like you say)’ is een radio-vriendelijke mid-tempo popsong dat nooit verveelt. ‘I Get So Tired Of You’ is een slow-temposong met mooie elektrische piano en een bas met lichte distortion. Mooi gitaarwerk en solo. Ietwat Steeley Dan-achtig. Videoclip op YouTube. ‘Projector’ zet de gitaar op de voorgrond. Deze slow-temposong heeft tegentijdse ritmes en alweer mooie meerstemmige zang. ‘Ok, Alright’ start met apart drumritme dat de basis blijft in de hele song. Het sterke refrein blijft in het hoofd hangen. ‘The Champion of the East Bay’ is traag en kijk, daar is Steeley Dan terug. In ‘The War Is Over’ zit het drumwerk in tegenritme in de volledige trage song. ‘Hair’ is voor mij een miskleun. Een zeer trage song met té veel pianogepingel. Gelukkig brengt ‘High’ weer leven in de brouwerij. Deze mid-temposong heeft een apart drumritme. Afsluiter ‘Washed’ heeft geen drumwerk. Enkel wat lichte percussie. Een zeer rustige song en alweer mooi gezongen.

Elder Brother maakt mooie songs en heeft niets met Rock te maken. De muzikanten zijn top. Dit is Radio 1 stuff van hoog niveau.

Guido Grymonprez.

De 6 Meest Veske Ge-Zjever Van Belgie:

“Zeven anjers, zeven rozen... Ik was nooit goed in wiskunde”

De zon gaat ooit eens onder en bij ‘Dump’s Veske Zjever’ is dit helaas niet anders. Na 17 reviews van artiesten/bands die ik eigenhandig selecteerde uit maar liefst 433 inzendingen, valt het doek over DVZ. Deze 17 verbluffende bands hebben mij meer van mijn sokken geblazen dan alle nationale en internationale gedrochten van de laatste jaren (en dit meen ik oprecht). Na 2 jaar vissen in de poel van jonge bands heb ik beslist dat overvissen een minder gunstig resultaat heeft. “Hoe meer je jost, hoe minder de kwaliteit” is ook de mening van het fertiliteitsteam van UZ Gent. Toch wil ik niet zomaar stil de nacht in gaan! Tijdens deze laatste stuiptrekking geef ik jullie nog eens het beste van het beste mee, het schoonheidsvlekje op het neusje van de zalm, het laatste kwakje op de smoel op het einde van een porno, en ga zo maar verder. Dit zijn dus dè beste nummers die ik in de laatste twee jaar heb gehoord.

We beginnen waar het ooit begon! Motown op een skateboard, ‘Beats & Breakfast’ met het nummer ‘Morgen’. Een originele Louis Neefs ‘Laat ons een bloem’-adaptatie die aantoont dat oude wijsheden jammergenoeg nog steeds actueel zijn. Topnummer en topgast die Tim.

Van de beats gaan we naar de band ‘Oproer’ met ‘Blind Luck’. Ik heb deze al aan meerdere vrienden laten horen en ik was niet de enige die in trance werd gebracht. Zelfs de heupen van mijn 1-jarige dochter zijn fan. Mooi dynamisch nummer die maanden op repeat stond tijdens mijn fietsritjes naar de bakker. Volgens mij kunnen de mensen in de straat dit nummer ook al met mij mee brullen. Pure genialiteit.

Mechelen heeft naast mister Beats ook de band ‘Red Red’ te bieden. Deze gasten vingen een echte Amerikaanse kerel op in het enige land dat deftig frieten kan bakken en vroegen enkel zijn stem in ruil. Geniale zet. In het nummer ‘The Last Time’ komen alle elementen het best naar boven. Top nummer! En Belgisch?! F*ck man.

Als vierde stel ik je nogmaals voor aan het Brusselse ‘A Boy With A Beard’ en het nummer ‘With The Moon’. Deze Brusselse wafel smaakt als één van mijn verborgen liefdes ‘Modest Mouse’, maar dan nòg beter. Ik heb dit nummer ook al in de playlist van de Ieperse koffiebar ‘Slowwings’ horen passeren (Hey Stef!). Magie, pure magie en stiekem mijn favorietje.

Next up zijn de piemels van ‘Big Fat Toddlers’ met ‘East End’. Deze punkrock band heeft mij een tweede jeugd geschonken. Wanneer deze speelt kan ik niet anders dan meebrullen en, tot grote ergernis van mijn vrouw, de bustehouder van laatstgenoemde te openen met dezelfde gradatie van enthousiasme als die kutkinderen in de Kinder Surprise-reclames. Ik heb er gewoon twee! #motorboat

Last but not least, de vrouw die mijn hart (muzikaal) wist te stelen: ‘Lady Blaxx’ met ‘Wildfire’. Dit nummer heeft me gegrepen en nooit meer losgelaten. Ik heb het genoegen gehad deze powerlady en haar entourage te mogen ontmoeten. Een sympathieke bende die verdomd goede muziek maakt met inhoud. Lady <3.

Zonder overdrijven en in alle eerlijkheid kan ik stellen dat, moest ik een lijst maken met mijn 50 favoriete nummers allertijden, deze 6 nummers de top 20 zouden halen. België is verdomd goed bezig. De overige geselecteerden van DVZ zijn daar ook het bewijs van. Check maar eens de Dump’s Veske Zjever’-playlist op Spotify. En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en blies dit verhaaltje uit. EINDE

This is The Odd Man saying: ‘I Feel So Who O O O’

AMOK1:

02/10/2020, SintJakobskerk, Brugge

Dijf Sanders & Mattias De Craene. In het kader van AMOK 2020.

Pics: Frank Verlinden

Amenra Acoustic 

Schouwburg Kortrijk – zaterdag 26/09/2020

Storm Odette beloofde ons een bewogen weekend en dat werd het ook: massa’s regen, felle rukwinden, afgerukte takken, we kregen het allemaal.
Was dat ook de voorbode voor het dubbelconcert van de Kortrijkse doommetalband?
Geenszins, zo bleek!

Op weg naar de schouwburg (een ritje van amper 10 minuten) kregen we echter nogmaals het ganse scala aan weerfenomenen over ons heen: we vertrokken met de felle zon die ons zicht verblindde op het natte wegdek, even later kregen we een hevige stortbui, meteen gevolgd door een dubbele regenboog. Alsof we nog een laatste waarschuwing kregen van de weergoden.

Maar die bleken al snel de rust en kalmte teruggevonden te hebben, éénmaal binnen in de schouwburg, die momenteel tijdelijk omgevormd is tot een club-setting met een vlakke vloer.
Daardoor was er ruimte voor een 250-tal toeschouwers, die in bubbel rond het middenvlak zaten waar de band in een cirkel rond elkaar gezeten zou optreden.

De sfeer in de zaal was sereen, respectvol en vol verwachting om eindelijk nog eens een écht concert te kunnen meemaken, in een originele opstelling.
We kregen een compleet ander Amenra te zien en te horen dan wat we van hen gewend zijn.
Geen wall of sound, geen schreeuwende zang, geen dreunende bas, geen videoprojectie.
Wél een verrassend sterk bij stem zingende Colin, regelmatig akoestische gitaren, zeer subtiel drumwerk, zelfs hier en daar een vioolstreek (al vond ik de meerwaarde hier niet overtuigend).

Neem daar dan een perfect uitgekiende lichtshow bij, en een verstild, zeer aandachtig luisterend publiek, en je krijgt een haast sacrale ervaring, alsof we in een kerkdienst zaten voor een black mass.
De bandleden zaten niet voor niets elk op een oude, lage kerkstoel met hoge leuning.
Zoals gewoonlijk geen applaus tussen de nummers, tot na de cover Het Dorp (Zjef Vanuytsel), en daarna sporadisch nog wat. Maar het applaus barstte wél minutenlang los, nadat de bandleden één voor één de arena verlaten hadden en de gitaar-outro op loop werd gezet en stilletjes – samen met de ring van spots, uitdoofde.

Een magistraal concert, een unieke ervaring voor diegene die er bij waren, en een enige kans ook voor de schouwburg om zo eens een ander publiek aan te trekken.

Playlist:

Aorte / Razoreater / Les lieux solitaires / Kathleen / Parabol / Diaken / The dying of light / Wear my crown / Ritual / Het Dorp / Ehre / A Solitary Reign / To go on and live with out / The longest night / Deemoed

Tekst & foto’s : Stefaan Delagrange 

Arcadian Child – Protopsycho (4/5)

Mag ik U presenteren: Arcadian Child. Rockmuziek uit Cyprus zowaar. Panagiotis I.G (Vocals, Guitars), Stathis Hadjicharalambous (Guitars), Andreas Kerveros (Bass-Backing Vocals) en Constantinos Pavlides (Drums) brengen zeer melodieuze rock met psychedelische inslag en cleane zang. Soms doet het stemgeluid u denken aan Cat Stevens. ‘Snakecharm’ opent deze schijf. Een mid-tempo song met een mooie zangmelodie die oosters beïnvloed is. De gitaristen leveren topwerk. ‘Wave High’ is eveneens mid-tempo waarbij het gitaarwerk voorzien wordt van een lichte distortion.

‘Sour Grapes’ start in een slow-tempo maar na vier minuten wordt het Fuzzpedaaltje ingedrukt en krijgt de song een andere wending. ‘The Well’ is apart door de roffeldrum. Pas na een dikke drie minuten wordt samen met de Fuzzgitaar de song vooruit gestuwd. ‘Bittertea’ heeft een headbanginggroove meegekregen. Top.

‘Bodies Of Men’ is een lichte rhythm & blues song met een apart effect op de zang. ‘Raising Fire’ is een trage song en zeer boeiend. De zang heeft flangereffect en past perfect. Prachtige arrangementen. Na vier minuten krijgt de song door de drums een boost tot het einde. Bij afsluiter ‘Protopsycho’ krijg je de indruk dat het drumwerk verschilt van het werkelijke ritme door het permanent gebruik van alle toms. Een trage song met zeer melodieuze zang in een soort phasereffect.

Arcadian Child brengt geen metal, hard-rock of stonerrock. Het is een mix van psychedelische rock met oosterse muzikale elementen in geluid en melodie. Het gaat in de richting van My Sleeping Karma maar dan ook weer niet helemaal. Het gitaarwerk is meestal clean maar uitstekend. Het is een prachtige luisterplaat. Alle songs zijn opbouwend. Benieuwd wat de toekomst brengt voor deze mannen.

Guido Grymonprez.

Snakecharm video

Arcadian Child on Spotify